O bezpiecznym domu…
W Naszym Domu wszyscy chcemy czuć się dobrze i bezpiecznie.
Można złościć się na siebie ale bicie jest zabronione.
Drugi artykuł „Małej Rodzinnej Konstytucji” funkcjonującej w naszej rodzinie od lat dotyczy problemu, z którym styka się wielu rodziców: stosowanie przemocy w wychowaniu dzieci lub relacjach pomiędzy rodzeństwem. W naszym domu zdefiniowaliśmy to jednoznacznie: nietykalność osobista jest prawem przysługującym wszystkim członkom rodziny. Bez względu na wiek.
Pisząc „Małą Rodzinną Konstytucję” inspirowałem się między innymi Dekalogiem – jednym z najstarszych i najbardziej znanych kodeksów. Postanowiłem jednak wykorzystać zdobycze psychologii i zamiast tworzyć zakazy – spróbowałem opisać pozytywne zasady, którymi chcielibyśmy się w naszej rodzinie kierować. Zatem zamiast pisać: „nie kłamiemy” – skuteczniejsze będzie stwierdzenie: „mówimy prawdę”. Drobna zmiana, której efekty mogą być bardzo spektakularne.
Prezentowany dzisiaj artykuł sprawił mi niemało trudności. Początkowo nazwałem go „DOM BEZ PRZEMOCY” i dopiero dyrektorka przedszkola, w którym wychowywały się nasze dzieci zwróciła mi uwagę, że może lepiej będzie napisać „BEZPIECZNY DOM” (Dzięki, Pani Mariolu!). Pozytywne stwierdzenia czerpiące inspirację w teorii programowania neurolingwistycznego (NLP) pomagają budować dobre relacje, oparte na szacunki i zaufaniu pomiędzy wszystkimi członkami rodziny. W tym artykule postanowiłem jednak podkreślić stanowczo, że przemoc jest w rodzinnych relacjach niedopuszczalna.
Wiele lat po przygotowaniu pierwszej wersji „Małej Rodzinnej Konstytucji” natrafiłem na prace Marshalla Rosenberga. Jego teoria Porozumienia-Bez-Przemocy (NVC) zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Utwierdziłem się w przekonaniu, że warto podejmować próby zmian głęboko zakorzenionych, fałszywych przekonań i mentalnych nawyków. Dzięki temu, pomimo przeróżnych trudności, pomimo konfliktów, pomimo wielu porażek, mogę uznać, że udało nam się stworzyć prawdziwie BEZPIECZNY DOM. Czego również Twojej rodzinie życzę!
Zachęcam cię do podzielenia się swoimi doświadczeniami dotyczących problematyki poruszonej przeze mnie w projekcie „Małej Rodzinnej Konstytucji”. Jeżeli uznasz, że treści tutaj prezentowane zasługują na szerszą uwagę – zapraszam do udostępniania strony tego projektu, co pozwoli zwiększyć liczbę osób świadomie angażujących się w bycie odpowiedzialnym, wrażliwym rodzicem.
Serdeczności!
Artur
Przemoc to znacznie więcej niż tylko naruszenie cielesności. Czasami krzywda inna niż fizyczna może być znacznie bardziej dotkliwa. W jaki sposób godzicie niepohamowaną ekspresję emocjonalną z ustaleniem granicy, za którą można już mówić o pewnej krzywdzie?
Ludzie, a dzieci szczególnie, mogą mówić w gniewie bardzo różne rzeczy, których znaczenia do końca nie rozumieją…
…właśnie dlatego do pierwotnej wersji artykułu pierwszego (o swobodnym wyrażaniu emocji) dodałem tekst o poszanowaniu uczuć innych domowników. Często zdarzało mi się tracić cierpliwość i mówić rzeczy, które raniły innych. Dzieci też to potrafią. Jednak to nasze (dorosłych, rodziców) zadanie, żeby wyrazić wściekłość w sposób, który zasygnalizuje, że inni naruszają nasze granice, przy jednoczesnym uszanowaniu granic innych. Kilka razy docierałem w relacjach z dziećmi do granicy, za którą jest już tylko przemoc. „Mam ochotę cię sprać!” – bywało ostrzeżeniem, groźbą, jednak po chwili namysłu, uświadamiałem sobie, że to po prostu krzyk rozpaczy, że tak ważne dla mnie osoby, wywoływały we mnie emocje, których nie potrafiłem wyrazić inaczej. „Marzę o dniu, w którym się wyprowadzisz!” rzucone w gniewie do nastolatki, nie pomoże w zbudowaniu z nią dobrej, ciepłej, serdecznej relacji, o której marzymy. „Chciałbym Ciebie zrozumieć. Pomóż mi w tym!” zdecydowanie bardziej kieruje nas oboje w kierunku Szczęśliwych Portów 🙂 Świetnie opowiada o tym Tomek Zieliński, którego warszataty są kopalnią pomysłów na dobre, wspierające relacje z dziećmi (https://www.facebook.com/tomasz.zielinski.1656 – Tomek Zieliński – Usłyszeć Na Czas)
Powodzenia!